Η σειρά Adolescence του Netflix με κέρδισε από την πρώτη στιγμή που την είδα. Πρόκειται για ένα καθηλωτικό δράμα τεσσάρων επεισοδίων που ακολουθεί την ιστορία του 13χρονου Jamie Miller, ενός αγοριού που κατηγορείται για τη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς του. Ωστόσο, αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο –και νομίζω ότι ξεχωρίζει τη σειρά– είναι ο τρόπος που είναι γυρισμένη: κάθε επεισόδιο αποτελεί ένα συνεχές μονοπλάνο, χωρίς καμία διακοπή ή μοντάζ. Αυτή η τεχνική, γνωστή ως “one-shot”, προσδίδει μια μοναδική ένταση και ρεαλισμό, σαν να παρακολουθείς ένα θεατρικό έργο που εκτυλίσσεται μπροστά σου σε πραγματικό χρόνο.
Το Adolescence δεν είναι απλώς μια σειρά με δυνατή πλοκή – είναι μια τεχνική γυρίσματος πολύ υψηλού επιπέδου. Κάθε επεισόδιο, διάρκειας 51 έως 65 λεπτών, γυρίστηκε χωρίς κοψίματα, με την κάμερα να ακολουθεί αδιάκοπα τους χαρακτήρες από το ξεκίνημα ως το τέλος. Αυτή η επιλογή του σκηνοθέτη Philip Barantini (γνωστού από το Boiling Point, που επίσης χρησιμοποίησε την ίδια τεχνική) δημιουργεί μια αίσθηση εγκλεισμού και αμεσότητας. Από την εισβολή της αστυνομίας στο σπίτι του Jamie στο πρώτο επεισόδιο μέχρι την έντονη συνεδρία με την ψυχολόγο στο τρίτο, νιώθεις ότι είσαι εκεί, δίπλα στους χαρακτήρες, χωρίς τη δυνατότητα να “ξεφύγεις” από την ένταση. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να μαγεύομαι από αυτή την τεχνική και να χάνομαι λίγο από την υπόθεση της σειράς. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό, αλλά δεν γίνεται να μη θαυμάσεις αυτό που έχουν κάνει.
Το να γυρίσεις μια σειρά σε μονοπλάνο δεν είναι απλή υπόθεση – απαιτεί εξαντλητική προετοιμασία, ακρίβεια και συνεργασία από όλους τους εμπλεκόμενους.
Δεν υπάρχει περιθώριο για λάθη. Ηθοποιοί, χειριστές κάμερας, φωτιστές και βοηθοί πρέπει να κινούνται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Σύμφωνα με τον διευθυντή φωτογραφίας Matthew Lewis, η διαδικασία μοιάζει με «χορό» που απαιτεί εβδομάδες προβών. Για παράδειγμα, στο δεύτερο επεισόδιο, που διαδραματίζεται σε σχολείο με 370 κομπάρσους, η κίνηση της κάμερας έπρεπε να συγχρονιστεί τέλεια με δεκάδες παιδιά και ενήλικες.
Παρά τις δυσκολίες, το μονοπλάνο κάνει το Adolescence μοναδικό. Η απουσία μοντάζ ενισχύει τη ροή της ιστορίας και σε κρατά καθηλωμένο, σαν να είσαι μέρος του δράματος. Ο Barantini είπε ότι αυτή η τεχνική «ξεκλειδώνει τα συναισθήματα», και πράγματι, η σειρά σε κάνει να νιώθεις κάθε στιγμή – από την απόγνωση του πατέρα μέχρι την εσωτερική σύγκρουση του Jamie.
Σε ένα κλασικό γύρισμα, αν κάποιος ξεχάσει μια ατάκα, κάνει λάθος, ή η κάμερα χάσει το πλάνο, απλώς γυρίζεις τη σκηνή ξανά. Στο μονοπλάνο, ένα λάθος στα 50 λεπτά σημαίνει πως πάει όλο το γύρισμα από την αρχή. Η σειρά γυρίστηκε με 10-16 λήψεις ανά επεισόδιο, και μόνο μία επιλέχθηκε. Ο Barantini ανέφερε περιστατικά όπου η κάμερα χτύπησε σε πόρτα ή τα φώτα έσβησαν στο στούντιο, αναγκάζοντας την ομάδα να σταματήσει και να ξεκινήσει από την αρχή το γύρισμα.
Αν δεν το έχετε δει, σας προτείνω να το δείτε, αν είστε σε φάση να δείτε μια σειρά δεν βλέπεται ευχάριστα όσον αφορά την υπόθεση. Θα σας προβληματίσει, θα σας βάλει σε διαδικασία να σκεφτείτε και ίσως να γκουγκλάρετε κάποιες έννοιες που δεν είναι ακόμα τόσο γνωστές σε πολύ κόσμο.
Ακολουθήστε μας στα Social Media και στα Google News:
Διαβάστε περισσότερα στην κατηγορία Movies/Series
